Bad Kissingen
Abenteur Allrad
Op onze weg naar naar de Pyreneeën brengen we het weekend door in Bad Kissingen. Hier is het jaarlijkse event voor 4x4 en lange afstand reizigers. Hier vind je veel bedrijven die spullen en oplossingen hebben om je 4x4 of overland reizen makkelijker of avontuurlijker maken.
Het mooiste van deze beurs zijn de bezoekers omdat deze met hun trots komen en je kijkt dus ook je ogen uit naar wat er allemaal op de weg te vinden is. Hoewel iedereen eigenlijk op zoek is naar avontuur en vrijheid staat hier iedereen hutje mutje op elkaar geparkeerd. Maar goed dat is dan ook maar voor een weekend.
Na een paar goede tips en weer een stuk wijzer gaan we op pad naar het zuiden.
Säntis
In Zwitserland gaan we naar wat Lia (de moeder van Katja) de hoogste berg van Europa noemde. De Säntis. Oké misschien niet de hoogste van Europa, zoals Katja ook graag wilde geloven, wel de hoogste in Appenzell. Boven maken we een mooie wandeling en genieten van het mooie uitzicht.
Jonkfrau
De volgende stop is Lauterbrunnen. Ook een walk down memory lane. We hebben veel tijd doorgebracht in deze bergen toen Sven in Zwitserland werkte.
Het is nog steeds een fijne plek. We nemen de trein naar boven en maken een lange wandeling naar beneden. Die langer is dan we dachten. Dat we ergens een verkeerde afslag hebben genomen zal daar mee te maken hebben gehad. Moe komen ploffen we neer op het terras. Het was een prachtige tocht. Cateau heeft zich zelf overtroffen. Dapper heeft ze het hele stuk enthousiast mee gelopen en dat op haar bejaarde leeftijd.
Choranche
De laatste stop voor de "echte' rit. We overnachten in een hele mooie omgeving, bij een Gorge. Met dat we de omgeving inrijden herkent Sven de weg en de slingerende wegen. Dit is de plek waar hij jaren geleden een zwaar motorongeluk heeft gehad. Een goed moment om nieuwe en betere herinneringen te maken.
Weer een mooie wandeling door de kloof zal daar zeker bij helpen.
En dan staan we aan het begin van onze route dwars door de Pyreneeën
Collioure
Aan het oosten aan de middellandse zee begint de route in Frankrijk. Om echt te beginnen rijden we naar een parkeerplaats dat op het 1ste plaatje staat. Het is een bolletje-pijltje route dus wanneer je een fout maakt eindig je op een hele andere plek. Gelukkig staan er GPS coordinaten bij en kan je dus af en toe checken/spieken of je goed gaat. Ook handig bij een wegafsluiting of zo dan kan je het makkelijker weer oppikken.
We rijden weg van de stad en de aankomende storm via een bergweggetje. We worden aangehouden als we nog maar net onderweg zijn door de gendarmerie. Geen idee waarom, wanneer we niet in de EU zouden rijden zou je denken dat we gezien worden als smokkelaars maar na een papieren check kunnen we weer verder. Ze zullen wel denken...
We wijken bij het begin al af van de route om het Dalí museum te bezoeken in Figueres. Volgens een camperapp kan je op een parkeerplaats aan de rand van de stad ook overnachten.
Wanneer we weer lekker onderweg zijn, duikt de route de bosjes in. Het is duidelijk dat hier al een poosje niemand meer is geweest. De bosjes overgroeien het pad. Met enigszins gekromde tenen horen hoe de takken de eerste krassen over de 3 keer opnieuw gespoten auto trekken. Wel weer een zorg minder
NA een hoop gehobbel door de bosjes kom je dan uit op zo'n punt met mooi weer en geweldig uitzicht
We hobbelen van de ene pas naar het andere dal. Het is elke keer een verrassing wat we tegen gaan komen. Soms zijn het mooie verrassingen en soms wat minder. In ieder geval zien we niet veel andere mensen.
De wegen varieren ook enorm. Van een pad van losse rotsblokken tot modderpaden. We rijden op een bergweggetje waar delen van weggespoeld zijn en er grote rotsblokken op de weg liggen. Het vergt behoorlijk wat stuurmanskunst en goede aanwijzingen om de obstakels te ontwijken
Plannen die s'ochtends gemaakt worden om een bepaalde afstand af te leggen blijken vaak voor niets. Doordat de weg echt niet meer begaanbaar is doordat een deel weg was, dachten we een andere route gevonden te hebben.
Helaas eindigde deze in een lier-actie in de regen. Ook deze moeite van een uur scheppen en lieren bleek zinloos omdat ook deze weg ophield te bestaan.
Dus weer omgekeerd en opnieuw een route plannen. Deze keer spelen we op safe en kiezen we voor een asfaltweg. Wanneer we een bord 'Andorra' zien is de keuze snel gemaakt en besluiten we ons even te laven aan het goede wat de stad te bieden heeft en even geen gehobbel. Helaas blijft het weer wel even slecht.
Dat de wegen niet echt goed voor de auto zijn blijkt niet alleen uit alle nieuwe krassen en de lekke band. Halverwege horen we elke keer een rammelend geluid.Na vele checks kunnen we niets vinden. Wanneer we naar bed willen en het bed niet meer lekker past blijkt welke ramp zich heeft voltrokken. De cabine is door zijn steunbalken heen gezakt. Hierdoor is hij afgebroken van het voorste deel.
Met nog een beetje de schrik in de benen gaan we weer verder op weg. De route blijft erg mooi.
We rijden een dorpje binnen omdat we een camping zoeken. Deze kunnen we niet vinden en we besluiten dus in de lokale kroeg te vragen waar we die kunnen vinden. Volgens de kroegbaas is alles nog dicht deze tijd van het jaar maar bied aan dat we bij hem op zijn boerderij mogen staan onder een afdak. Voorwaarde was wel dat we dan bij hem in de kroeg langs kwamen om een borrel te doen. Wanneer we binnen gaan staat het eten al klaar. Een beetje verward schuiven wij aan. In afwachting welke rekening we gepresenteerd krijgen kijken we onze ogen uit. Deze kroeg heeft grote ambitie om een museum te zijn in relikwieën uit de tweede wereld oorlog. S' ochtends wanneer we weg willen zoeken we het hele dorp af opzoek naar onze gastheer. We zien hem nergens. Een beetje beschaamd gaan we weer verder.
Het ruige gaat er een beetje af, hoewel de wegen nog steeds niet altijd even makkelijk zijn. De uitzichten zijn weer spectaculair
We komen bij een kasteel, Castello de Loarre. Het is even wennen aan het tourisme maar het is wel aardig om er even wat rond te lopen.
We verlaten de bergen en komen op een wat vlakker gebied. Hier blijken ook nog romeinse overblijfselen te zijn. We stuiten op een groepje archeologische studenten en die vertellen wat over de ruïnes.
Parque Bardenas Reales
De route die wij rijden doet ook een park aan dat behoorlijk touristisch is. Er is een route door het park aangelegd dat je achter elkaar aflegt. Misschien uitdagend met je mooie familie-auto. Voor ons niet zo, het voelt als ene slap einde. Maar goed het is wel een mooie omgeving en heel anders dan alle passen, collen en dalen die we hebben doorkruisd. En ja we laten ons verleiden tot het nemen van een toeristen fotoplek.
Het laatste stuk brengt ons weer naar Frankrijk waar de route eindigt in St Jean Pied Port. Het regent weer enorm dus de schoonheid die hier waarschijnlijk is valt in het water.
De trans Pyreneeën route is volbracht. We hebben mooie weggetjes gereden en fantastische uitzichten gehad. Geproefd van de gastvrijheid. En kennis gemaakt met uitdagingen die je onderweg tegen kan komen en hoe het te fixen. Al met al een zeer mooie enerveerde route.
Om toch even de andere kant aan te tikken, rijden we naar Saint-Jean-de-Luz aan de kust. Het zonnetje schijnt en kunnen we dus in de haven buiten een vers visje eten. Hier moeten we ook voor de 2de keer naar het ziekenhuis om naar de ontstoken vinger te laten kijken. Met wondspoeling, paracetamol en antibiotica gaan we weer verder.
Via de franse Pyreneeën rijden we naar Lourdes. Het is bijzonder om te zien dat mensen hier zoveel troost en hoop halen. En oprecht geloven in een wonderbaarlijk herstel. Maar ook hoeveel handel er omheen gedreven wordt.
Misschien is het ook wel mooi om te kunnen geloven in zo'n mooi vooruitzicht. Doen wij dat te weinig.