Ecuador en Colombia zijn niet de landen die in onze eerste ruwe planning staan. Maar we horen zoveel goede verhalen over beide landen en nu we toch in de buurt zijn...
Geheel onvoorbereid en zonder enig idee wat we kunnen gaan zien en beleven rijden we Ecuador in.
Na een aantal dagen aan de kust zijn we, inclusief Cateau, de hitte wel een beetje zat en gaan we land inwaarts. De weg kronkelt door de bergen en na een poosje zitten we boven de 2000 meter en is de temperatuur een stuk aangenamer. We zijn weer in de Andes. Vulkanen zijn er weer volop.
Mindo
Mindo staat bekend als hotspot voor vogels. Dit zou de plek zijn met de grootste biodiversiteit aan soorten vogels.
We staan in het nationale park. Hoewel het verboden is voor honden wordt er voor Cateau een uitzondering gemaakt. "als ze maar niet blaft". Dit in verband met de dieren die er leven. Cateau haar jachtinstinct wordt niet geprikkeld door de inheemse dieren, maar door de kippen die er rond lopen. We maken mooie wandelingen door het nevelwoud. We zien veel vogels helaas geen apen, beren of puma's.
De beheerster is erg vriendelijk. Vanaf haar veranda mogen we vogels spotten en krijgen koffie met gebakken banaan. En of Cateau nog eten had en of we nog meer nodig hadden. Bij vertrek krijgen we een pot zelf gemaakte jam mee.
Quito
Omdat we goede verhalen over Quito hebben gehoord besluiten we daar een paar dagen door te brengen.
We slapen in een klein hotelletje waar de auto precies in de garage past. En met precies bedoel ik echt precies. Het dak heeft net één centimeter speling en we kunnen ons alleen via de bestuurderskant naar binnen wurmen. Maar goed, hij staat wel veilig. Het is dan ook een hele happening wanneer we weg gaan. We krijgen ook nog mandarijnen voor onderweg mee. Erg aardige en behulpzame mensen.
De grensovergang tussen Ecuador en Colombia is chaotisch en erg druk. Overal zitten vluchtelingen uit Venezuela met hun hebben en houden. Hoewel dit vaak niet meer is dan een paar tassen. We hadden heel veel tijd uitgetrokken om hier de grens over te gaan, maar gelukkig gaat het redelijk vlot en zijn we na 2 uur al weer onderweg.
Het grensgebied staat niet goed bekend. In Ipiales moeten we onze autoverzekering afsluiten en geld halen. Maar de sfeer is een beetje onguur. We vervolgen onze weg zo snel mogelijk naar het noorden. Geen goede plek om te blijven hangen.
We strijken neer op een koffie plantage. Javier verteld passievol over zijn biologisch geteelde koffie. Zijn grote hobby is het verzamelen van Heliconias. Hij heeft een enorm veel verschillende soorten.
Het blijkt dat onze 200ste reisdag samen valt met de Colombiaanse nationale vogeltel-dag. Er komen 3 biologie studenten op het terrein van Javier en Anna vogels tellen en wij mogen mee. Hoewel we het erg leuk vinden om vogeltjes te kijken blijkt dat onze interesse ergens anders ligt dan bij de 3 heren. Die raakte in complete extase wanneer ze een klein bruin vogeltje zien. Geef ons maar toekans en andere kleurige vogels.
In Salento maken we een kleine tussen stop. Het is een klein dorpje in de bergen met kleurige huisjes.
Van hier rijden we naar Manizales. We hebben een "camping" gevonden via I-overland. Bij aankomst blijkt het helemaal geen camping te zijn. Maar we zijn meer dan welkom. We worden meteen door Patricia in de watten gelegd.
Koffie in de middag en bij het wakker worden. We krijgen kilo's fruit. Ook bakbananen maar wanneer ik zeg dat ik niet weet hoe ik die klaar moet maken, liggen ze een half uur kant en klaar op een bordje.
Patricia is een geweldige gastvrouw en het is jammer wanneer we verder gaan.
We rijden via de Pan Americana naar Medellin. Een stuk van nog geen 200km maar door alle wegafsluitingen en drukke verkeer doen we er 6 uur over. Het is dan ook al donker wanneer we ons in de spits van Medellin storten.
De camping is buiten de stad maar de stad is makkelijk te bereiken via de kabelbaan. Geeft ook een goed uitzicht over de stad. Mooi is het niet.
In de metro worden we aangesproken door een Colombiaan. Hij is erg nieuwsgierig naar ons en onze reis. Hij verteld het een en ander over Medellin en zijn inwoners. Dat er bijvoorbeeld "in de goede oude Escobar tijd" 4000 moorden per jaar werden gepleegd. Gelukkig is het er nu een stuk veiliger.
Na een poosje gekletst te hebben, de metro is niet heel snel, kwam de aap en de bedoelingen uit de mouw. Hij zoekt wat op zijn telefoon en laat het ons lezen. Het blijkt een stuk uit te torenwachter te zijn. Of we ook Jehova's in Nederland hebben? Ja zeker, maar we geloven dat we er hier uit moeten...
Vanuit Medellin gaan we naar het oosten, wat tevens onze meest noordelijke punt op onze route zal zijn. Via de meren en Guatapé rijden we naar Bucaramanga. Ook stoppen we even bij het voormalige landgoed van Pablo Escobar. Behalve de poel met nijlpaarden is er niets wat aan hem herinnert. Het is nu een dierentuin geworden. Ten oosten van Bucaramanga maken we een mooie wandeling door de mistwouden. Geen national Park dus Cateau kan gewoon mee.
Omdat de grens met Venezuela hier niet ver vandaan is zien we enorm veel vluchtelingen lopen. Wanneer we staan te tanken komt er een goed verzorgde man naar ons toe lopen om geld te vragen. Hij heeft zijn dochter aan de hand met niet veel meer dan een kleine tas. Het meisje houd stevig haar barbie vast. Het houd ons toch wel even bezig.
Door onze slechte voorbereiding komen we per ongeluk in Barichara terecht. We overnachten bij een Nederlands stel ,Joep en Juul, en hoewel het niet de bedoeling is gaan we pas na 4 nachten weg. Soms is het fijn om weer eens gesprekken te hebben die verder gaan dan alleen over het reizen.
Barichara is een pitoresk dorpje, leuk om door heen te wandelen en een kopje koffie op het plein te drinken.
Via Bogota willen we naar de Tatacoa-woestijn. Bogota is super druk en het duurt ook een poos voor we de stad door zijn. Omdat we niet goed gekeken hebben blijkt dat we een heel stuk onverhard moeten rijden en de verhalen die we er over lezen is dat het een erg slechte weg is en veel tijd neemt. Het loopt al tegen 5 uur als we de weg inslaan en op het ergste voorbereid zijn. Het blijkt voor ons wel mee te vallen. We komen in het donker aan en de Tatacoa-woestijn zich nog niet laat zien. Pas bij zonsopgang zien we de woestijn. Redelijk onvoorstelbaar in zo'n groen land. Beetje bizar is het wel en ook weer heet.
Via Macao rijden we naar de Ecuadoraanse grens. Dit is een minder gebruikte grens overgang en dat is te merken aan de slechte conditie van de weg. Er zijn veel land-slides en gaten in de weg. Soms is er ook een heel stuk weg verzakt.
Blijkbaar wordt deze weg veel gebruikt voor drugssmokkel en we rijden van de ene militairen-post naar de andere. Bij de eerste is het een beetje schrikken, maar de militairen blijken alleen erg nieuwsgierig, bij de tweede is het nog grappig, bij de 6e stop met nieuwsgierige militairen worden we het wel een beetje moe. We willen nog wel de grens over en zo schiet het niet op.
We hebben veel "import" mensen in Colombia gesproken die allemaal verliefd waren geworden op Colombia. Het is zeker een mooi land, met rollende bergen en super vriendelijke mensen. We zijn erg enthousiast over het land. Maar toen we de grens over waren en in Ecuador reden hadden we allebei het gevoel van "hé lekker we zijn weer terug". Ecuador staat bij ons in de top 3 van meest favorieten landen.
We wandelen naar de eerste berg hut op 4864 meter. Het is mogelijk om naar de gletsjer te lopen op 5000 meter maar omdat het erg mistig is houden we het hier bij.
Er zijn een aantal archeologische sites. Via hobbelweggetjes rijden we het Nationale park door. Blijkbaar gaat de grootste hoos toeristen alleen de berg op. Het is erg mooi en in de wijde omgeving is er niemand te bekennen.
We pendelen al een poos tussen de bergen en de amazone. Qua temperatuur gaat het alle kanten op. We gaan wat verder het amazone in en slapen bij een indianen stam.
Een deel van hun inkomen komt uit de cacao. We kunnen er zelf chocolade van maken. En natuurlijk opeten. Zo smaakt dus echt pure chocolade.
We zitten midden in het oerwoud. De geluiden, vogels, krekels etc. maken het bijzonder. We moeten weer een muskieten aanval afwenden. Helaas verliezen wij de strijd.
Tijdens het vlees grillen komt er opeens een tarantula aangerend. Waarschijnlijk gelokt door de geur van vlees of het licht. We worden met onze neus op het feit gedrukt dat Cateau geen idee heeft van de gevaren en ze gaat nieuwsgierig op de spin af. Ook langs het water is ze erg nieuwsgierig. Met oog op kaaimannen moeten we haar ook hier weg houden.
We wandelen naar het bergmeer net onder de gletsjer. Het is grappig maar we zijn nu naar een grotere hoogte gewandeld dan de Mont Blanc hoog is.
Leuk weetje: Vanaf zeeniveau gemeten is de Mount Everest (8.848 meter) de hoogste berg. Wanneer je zou meten van het middelpunt van de aarde dan is de Chimborazo de hoogste berg. Met zijn top op een afstand van 6.384 km van het middelpunt van de aarde is hij meer dan 2.000 m hoger dan de Mount Everest.
Dus eigenlijk zijn we gewoon even de hoogste berg van de wereld opgewandeld.
We overnachten in San Juan. De eigenaar was professor economie. We hebben s'avonds heel veel geleerd over Ecuador wat betreft de politiek en economische situatie. Bij vertrek krijgen we een halve groentetuin mee, broccoli, sla, radijsjes, heel veel lekkere vitamientjes.
El Cajas National Park ligt ten westen van Cuenca. Er zijn hier talloze bergmeren en mooie uitzichten.
Tussen Cuenca en Loja ligt het plaatsje Saraguro. Hier zijn de inca's uit Ecuador naartoe verbannen toen de Cañari's aan de macht kwamen. De mensen zien er hier anders uit en hebben een andere klederdracht.
Vanaf Loja verlaten we de doorgaande weg naar Peru, richting Vilcabamba. Vanaf Vilcabamba wordt de weg slechter en slechter. Hoewel we heel veel landslides hebben gezien komen we er hier nog een paar indrukwekkende tegen.
Na een hoop gemodder komen we eindelijk bij de grensovergang naar Peru.
We hadden geen grote drukte verwacht maar we blijken de enige. Gezien de weg condities snappen we dat ook wel. Betekend wel dat ze hier heel veel tijd hebben om alles te controleren. Onze vaccinaties en die van Cateau moeten gecontroleerd worden, beide voor het eerst. Groente, fruit, de auto verzekering en uitgebreid vinger afdrukken. Alles wordt uit de kast gehaald. We hebben onze zaken goed op orde en kunnen weer vrij snel op weg.
Ondanks de slechte voorbereiding zijn we blij dat we de tijd hebben genomen om naar Colombia en Ecuador te gaan. De landschappen zijn erg mooi en de mensen zijn buitengewoon aardig. Zo waren we in Quito boodschappen aan het doen toen er iemand naar ons toe kwam en vroeg of de blauwe auto van ons was. Meteen wantrouwig maar geheel overbodig bleek. Hij gaf ons zijn kaartje. In het geval dat er iets was of als we een overnachtingsplek nodig hadden konden we hem altijd bellen.
We hebben in Colombia en Ecuador zoveel bijzondere en mooie mensen ontmoet. We hebben ons gelaafd aan de gastvrijheid en de goede gesprekken.
Ecuador heeft ons hart gestolen het is een vrij overzichtelijk land, met zeer afwisselende landschappen. Van mooie stranden tot hoge bergen en oerwoud. De flora en fauna zijn heel divers. De mensen zijn erg vriendelijk en behulpzaam.