Na onze Balkan testrit nu een meer uitdagendere route Met Joska en Nico door Marokko. Wat uitloopt op regelmatig scheppen, lieren en slapen onder een prachtige sterren hemel.
We hebben afgesproken in een hotel in Algeciras, Spanje, om vandaar met de veerboot naar Cueta te varen. Cueta is officieel nog Spanje maar je steekt al snel de grens ober met Marokko. Wij hebben 3 weken om dit mooie land te ontdekken. Joska en Nico staan aan het begin van een reis naar Zuid Afrika. Halverwege Marokko scheiden onze wegen.Wij weer naar het noorden en zij verder door naar het zuiden. De wegenkaart hebben we symbolisch door de helft geknipt.
Onze eerste stop is het pittoreske Chefchaouen in het noorden, bekend om zijn blauwe huisjes die tegen de bergflanken aanleunen. Het plaatsje is nogal toeristische, maar met goede reden. De smalle steegjes en kleurrijke markten trekken niet alleen onze aandacht. Onze Nederlandse kentekens trekt veel aandacht. Er wonen hier veel Nederlandse Marokkanen of zijn hier op vakantie.
Na Chefchaouen rijden we richting het Jbel Tazzeka Nationaal Park, de weg door het Riftgebergte voelt niet echt prettig. Overal worden Hassies aangeboden en zo vriendelijke warm de mensen in Chefchaouen waren zo onprettig zijn ze hier. Het duurt even voor we een goede plek vinden en uiteindelijk belanden we, toen het al laat en donker was, op een camping.
De reis gaat verder naar het zuiden over de hoogvlakte van Boulmane. We rijden over paadjes naar Figuig, een uitdagende rit waarbij de auto tot het uiterste wordt getest. Er zijn een aantal kloven die we moeten doorkruisen. Omkeren is geen optie. Blijkbaar kan de auto meer dan we denken. Omdat we met 2 auto’s rijden durven wij meer risico’s te nemen.
Vervolgens trekken we naar Erfoud om door de duinen te rijden, een avontuur op zichzelf. Het komt nogal nauw hoe de duinen genomen worden. Door een kleine inschattingsfout glijd de auto zijwaarts van de duinen en beland bijna op zijn zijkant. Gelukkig was Nico niet ver en met zijn lier lukte het om ons uit benarde situaties te redden.
We wisten dat de African Eco race ook rond deze tijd gehouden wordt. En hoewel er altijd veel op tv verschijnt wordt de bivaque, kamp, angstvallig geheim gehouden. Waarschijnlijk om in de weg lopende toeristen weg te houden bij het kamp. Maar met een beetje zoeken vonden we het het kamp. We worden verwelkomd alsof we deel uitmaakten van het team. EN in die waan laten we ze dan maar ook. Hoewel de nacht gevuld is met activiteiten om de auto’s rijklaar te maken, met de nodige herrie, was het een unieke ervaring.
De spectaculaire route van Erfoud naar Zagora, die we uit de Vibraction hebben gehaald, brengt ons door uitdagend terrein met veel stuifzand. Het is soms lastig de weg te bepalen en navigeren soms meer op zicht en begaanbaarheid.
Op een ochtend komen we er achter dat het in de nacht flink had gesneeuwd. Het ziet er prachtig e hoge Atlas verraste ons met sneeuw. Bij het opstaan was aller bedekt met een laagje sneeuw. Dat het hier niet heel vaak sneeuwt blijkt uit de uitgelatenheid van de mensen. Iedereen trekt er op uit en wij trekken heel wat auto’s uit de sneeuw. Niet alleen om aardig te zijn maar ze blokkeren ook onze weg.
De sneeuw blijkt hoe verder we komen steeds hoger te zijn. Uiteindelijk moeten we een paar keer onze route aanpassen om een weg te vinden waar we van het plateau af kunnen. Uiteindelijk vinden we een kleine smalle vergeten doorgang. Het past allemaal maar net, maar lukt het ons met schoon scheppen van de weg en voorzichtig de haarspeldbochten heen en weer te steken beneden te komen.
Onze route eindigt met Joska en Nico in Beni Mallal. Zij gaan verder naar het zuiden, Wij rijden via Rabat naar Ceuta.
De tour was grotendeels onverhard en over verlaten en niet onderhouden paden. De natuur en uitzichten zijn prachtig. De mogelijkheid om vrijwel overal wild te kamperen maakten elke hotseknotsweg de moeite waard.