In september 2019 hebben we de auto achtergelaten in Uruguay met het idee om in het voorjaar de trip voort te zetten. Maar zoals bekend zag de wereld na maart 2020 er heel anders uit. Bij het uitbreken van COVID19 gingen de grenzen dicht.
De auto die we achtergelaten hadden in Uruguay was TIP (temporary import permit) afgegeven van een jaar. Hij moest dus voor 20 september 2020 het land uit. Doordat de grenzen sloten konden we niet meer reizen, net als iedereen en kon de auto dus ook niet verplaatst worden. Uruguay heeft, in tegenstelling wat soms gedacht wordt, een zeer gestructureerde overheidsapparaat. Hoewel alles online te regelen valt, is het grootste probleem dat dit alleen toegankelijk is voor mensen die een Uruguayaans burgernummer heeft. Dit heeft ons veel hoofdbrekers en kopzorgen gegeven. Er was weinig hulp te vinden en iedereen "deed maar wat, of niets". Niets doen leek ons geen optie en uiteindelijk hebben we de TIP elk jaar kunnen verlengen.
In december 2020 ging de grens van Uruguay open. Na ruim 2 jaar konden we terug naar de auto
Het was even spannend hoe we de auto zouden aantreffen. Hoewel hij binnen in een garage stond wisten we niet hoe we hem aan zouden treffen.
Bij aankomst staat Brinks al op zijn plek. Geen grote problemen dus, behalve een nieuwe accu en olie. Ook binnen in de auto is alles zoals we het hadden achter gelaten. Het voelt als een kerstcadeau, dat alles ok is en bij het uitpakken van de auto kom ik allemaal spullen tegen die ik ben vergeten.
Voor we op pad gaan hebben we nog wat achterstallig onderhoud wat we willen fixen. Ondanks de hitte, 40+, is de auto in 2 dagen good to go. Kerstavond vieren we met de eigenaren van de stalling en 1ste kerstdag met een Engels stel. Kerst op reis heeft altijd bijzondere wending.
Voor we echt op pad kunnen moeten we nog een PCR test laten doen. De zoveelste in de afgelopen 2 weken en kost een hoop moeite om er een te krijgen
De auto moet voor 1 januari het land uit zijn. De enige twee landen die hun grenzen open hebben zijn Argentinië en Brazilië. We kiezen er voor om naar Argentinië te gaan. Overal dreigt nog steeds een lock-down. Voor ons geeft Argentinië een wat beter gevoel, Ik ben tijdelijk de zus van Monique in Antovogaste geworden en mochten er een lockdown komen dan kunnen we met een ontheffing daar naar toe. Monique houd ook de situatie in de gaten zodat we niet overvallen worden door maatregelen.
Na de luchthaven stress in Amsterdam en Mexico en de gemiste vlucht omdat de app niet werkte is het toch spannend of we zelf de grens over mogen en ook of de TIP van de auto geaccepteerd wordt. Daar staat namelijk nog steeds als eind datum 2020 op. We moeten vertrouwen op de digitale administratie van Uruguay. Alle zenuwen blijken voor niets en alle formaliteiten zijn snel geregeld.
Oudejaarsavond vieren we in Tinogasta bij Monique en Carlos. Het is fijn om hun weer te ontmoeten. We blijven hier een paar dagen om even bij te komen en te relaxen.
Monique heeft geregeld dat wij onze 3de covid vaccinatie krijgen. Op dat moment leek het ons handig. Later in Nederland bleek het minder handig. Het was wel een hele bezienswaardigheid. Dus nog maar een foto.
Toeristen zijn nog ver te zoeken. Alles moet gereserveerd worden en veel is nog dicht.
We rijden naar het noorden, richting Cafayate, een wijnsteek. De valei waar we door heen rijden is droog alleen een groene zoom langs de rivier is begroeid.
In Cafayate bezoeken we een aantal wijnhuizen. Er zijn op dit moment alleen maar Argentijnen. We hadden op internet gelezen dat 'de Argentijn' zich erg agressief opstelde tegenover de Europeaan, omdat zij de brenger van het kwaad, covid zouden zijn. Gelukkig merken wij er niets van en hebben mooie gesprekken op de meest onverwachte momenten.
De Routa 40, die wij rijden is onverhard, wat niet erg opschiet. Maar de natuur is zo ruig met zijn rotsen en bergen dat het geen straf is om hier je tijd door te brengen. Een kronkelende weg nog verder de onherbergzaamheid in brengt ons naar het wijnhuis Colomé. Het is moeilijk voor te stellen dat hier in al deze droge rode omgeving wijn wordt verbouwt. Het is een zeer idyllische plek. De posada is in Spaans koloniale stijl. De kamer is zeer verzorgd, met een eigen open haart en terras. Ik voel me de koning te rijk. De luxe en het heerlijke eten op het terras buiten onder de sterren, is gewoon geweldig.
Dit stuk van de beroemde Routa40 hebben wij nog niet gereden. Maar de natuur is overweldigend. De huizen die je onderweg tegen komt zijn gemaakt van de klei, adobe huizen. Zij zijn relatief makkelijk en goedkoop te bouwen en te repareren terwijl ze toch goed isoleren.
Op weg naar het park wordt de weg geblokkeerd door een enorme bus, die betere tijden heeft gekend. zo'n 50 jaar geleden. Radiator is kapot en zijn in de brandende zon druk om het te fixen. Wij hebben nog een tubetje kneedbaar metaal. Zij zijn er blij mee.
We onderbreken de route om via de Parque Nacional los Cardones en de pas naar Salta. We rijden een stukje om, om onze Braziliaanse vrienden Wailquira en Arthur te bezoeken. Ook zij zijn weer op reis. We besteden een aantal dagen samen in Salta. Een beetje de stad verkennen maar met name veel eten en drinken.
Het is totaal niet erg dat we een heen-en-weertje hebben door dit gebied. Het is prachtig. Enorme cactee toornen hoog uit. En naar mate de pas hoger wordt verandert de natuur ook dramatisch. Het wordt groener en is op de heenweg mistig. Het uitzicht wordt nog even verborgen gehouden. Op de terugweg wordt dat goedgemaakt. En het is dan de vraag wat is mooier. De mist geeft een spookachtig beeld terwijl de blauwe lucht de condor uitdaagt om te gaan jagen omdat de thermiek beter is.
Weer terug op de 40 rijden we verder naar het noorden. Hier ligt het dorp La Poma. Prachtig tegen de bergen. De geschiedenis is wat minder mooi. In 1930 is het hele dorp weggevaagd door een aardbeving. Het nieuwe dorp ligt nu een paar kilometer verder op. Het oude dorp ligt er verlaten bij. Doet een beetje bizar aan. We kunnen helaas niet de hele 40 doorrijden naar het noorden omdat de regen een stuk weg heeft weggeslagen. We spreken een fietser die, met gevaar voor eigen fiets, door het wilde water heeft geworsteld omdat hij het niet zo zag zitten om vele kilometers om te fietsen. In La Poma had hij enige dagen nodig om te herstellen en zijn verhaal te vertellen.
Er zit niets ander op dan om te keren en de zelfde route terug te rijden. Maar zoals geschreven het is zo'n mooie route dat dit helemaal geen straf is. En van de andere kant komend zie je weer hele nieuwe dingen. De weg maakt dat we rustig rijden en alle tijd hebben om alles op te nemen.
Voor we verder naar het zuiden rijden maken we nog een zijweg. We tijden weer naar Tinogasta. Met Monique gaan we naar een plek waar Inca's hebben geleefd maar nergens een toerist te vinden is. Overal waar je kijkt liggen scherven van potten uit die tijd.
We hebben een sun-downer bij de rivier. Wanneer het donker is komen de sterren tevoorschijn. Maar ook de mooiere gesprekken. Of het komt door dat het donker is of dat de sterren en de grootsheid daarvan de oorzaak zijn weet ik niet. Maar wanneer het leven zich zo vertraagt zijn toch een van de mooiste momenten.
Dit is de tweede keer dat we dit gebied bezoeken. Bolcon del Pisses. Een plek waar je de vulkanen groep Pisses kan zien.
Mount Pissis is de derde hoogste top in de Andes en ligt op 6793 meter is behoorlijk afgelegen. De vorige waren we tot "het Balcon" gereden waar je een prachtig uitzicht hebt. Omdat we Cateau toen bij ons hadden wilde we de hoogte niet verder uitdagen.
Nu lokt het kronkelende weggetje naar de voet van de vulkaan
op een hoogte van 4700 meter zijn we helemaal alleen tussen de vulkaan reuzen
Land van de dinosaurussen
Meer naar het zuiden zijn er twee parken die we niet konden bezoeken omdat Cateau mee was. Nu kan het dus wel en we besluiten ondanks dat het behoorlijk toeristisch is er toch naar toe te gaan. Een voordeel van covid is dat het toerisme behoorlijk is ingestort en het dus relatief rustig is,
parque nacional Talampaya
Het eerste park is Talampaya kan je alleen maar in met een grote bus. Dus we boeken een tour. De dame vertelt van alles in het Spaans, dus we horen het aan vissen er wat uit en houden ons eigen tempo aan.
De bizarre rost formaties zijn het resultaat van de wind. In de winter kan het hier enorm hard waaien. de rotwanden zijn meter hoog.
Parque Nacional Ischigualasto
Aan de andere kant van de weg ligt het park Ischigualasto. Hier mag je met je eigen auto met een tour mee. Er is ook iets van een museum en een restaurant. Al met al wat meer infrastructuur. Met de auto staan we op een camping met overkapping en tafels. Een mooie plek om te staan.
Door de regen zijn niet alle wegen begaanbaar maar de meeste plekken kunnen we bereiken. De gids spreekt alleen maar Spaans, er zijn met name Argentijnen. Gelukkig zijn er een paar die het wel interessant vinden dat wij er ook zijn en zo hebben we 3 verschillende gidsen die vertalen en hun eigen sausje er over heen doen.
In de nacht komt de regen met bakken naar beneden en onweert het boven ons hoofd. Meerdere malen slaat de bliksem dicht bij in. We halen in de stromende regen de walstroom van de auto. Om te voorkomen dat de boel door de bliksem naar de bliksem gaat. In de ochtend staat overal flink wat water. Het park is gesloten, gelukkig kunnen we nog wel weg.
Mendoza
We weten waar we heen gaan. We staan op de zelfde camping. Wanneer iets goed is, dan is het gewoon goed. Dit keer nemen we de taxi naar de stad. Het stadsplan van Mendoza is vrij overzichtelijk. Het is in vierkanten en na een paar straten is er een parkje. Hier vind je wat van de geschiedenis van de omgeving. Het is luxe om gewoon ergens wat te eten of een koffietje te halen. Het is net vakantie.
Salentein
Natuurlijk, nu we toch in de buurt zijn, bezoeken we weer het Nederlandse wijnhuis Salentein. Dit keer blijven we er ook slapen. De posada is niet zo indrukwekkend als Colomé maar toch. Geen verkeerde plek om te overnachten.
We krijgen een rondleiding over het terrein. We zijn maar met z'n tweeën. Omdat wij van ver komen en er voor de tweede keer zijn krijgen we een proeverij van de beste wijnen.
het bijzondere van de concert ruimte is de akoestiek. Hoe groot de ruimte ook is, wanneer je in het midden staat hoor je totaal geen echo. Ze vraag of ze of ze een stuk mag zingen. Echt een kippenvel moment.
Reserva Laguna del Diamante
Verder naar het zuiden gaan we naar Reserva Laguna del Diamante. Via een onverharde weg rijden we naar de Ranger station. Het is een beetje lastig om een vergunning te krijgen maar de Ranger is erg behulpzaam en via het krakkemikkige netwerk. Het was een gedoe, maar we hebben tijd zat omdat we boven op 3300 meter willen overnachten aan het meer.
Overal is er leegte. Het is ongelofelijk dat er toch zoveel leven is. Verschillende soorten ganzen en flamingo's zijn op zoek naar eten in het water en de Guanaco's lopen in groepjes langs de waterkant.
Het blijft een imposant gezicht. Overal poppen vulkanen als puisten uit de grond. We overnachten aan het meer. We proberen een plek te vinden dat een beetje beschut ligt voor de beukende wind. Maar als meestal het geval is gaat de wind na zonsondergang liggen en is het stil en sereen. Het schijnsel van de maan over het meer tovert een sprookjesachtig licht tevoorschijn. We zijn helemaal alleen hier en het is jammer om naar bed te gaan. Maar de temperatuur duikt onder het vriespunt dus is het warme bed ook erg aanlokkelijk.
Via San Rafael rijden via een mooie route richting Cordoba. Ten zuiden van Cordoba ligt het plaatsje Villa General Belgrano. We verbazen ons over de bouw, typisch Oostenrijks en over de horeca zoals Hotel Edelweiss en Bäckerei. Wel een beetje jammer en bizar.
We brengen een bezoek aan Museo Rocsen. Het is eigenlijk een malle pietje museum. Alles wat een mens kan verzamelen is hier te vinden. Van munten tot vlinders tot tandarts spullen en van alles wat daar tussen zit, of niet. Ondanks dat we maar 'even' in deze omgeving zijn is dit wel weer een hele andere omgeving dat dat we gezien hebben. Zeker de moeite waard, maar anders.
Ondank de beperkingen hebben we toch veel gedaan en gezien. De PCR uitslagen zijn altijd weer spannend en een gedoe om een laboratorium te vinden. Mondkapjes waren overal wel nodig, maar met de gedachte dat Nederland weer in een lockdown zat is dat een klein offer. We hebben het rondje weer volmaakt en een nieuwe TIP gekregen voor een jaar. We gaan er vanuit dat we dit keer dat wel gaan halen.