Hoewel we naar Australië van wegen de Kimberley zijn gegaan is de route langs de kust een verrassende afwisseling. Van witte zandstranden met azuurblauwe zee tot rode rotsformaties waar grote rollende golven tegen de kust aan beuken. Het is een plek van contrasten, waar de kale, dorre vlaktes abrupt overgaan in schitterende stranden en levendige koraalriffen.
Ondanks dat het hier een stuk drukker is en er veel meer grotere plaatsen zijn er nog veel plekken te vinden waar we ons alleen wanen. Mooie plekjes aan het strand met een mooie zonsondergang of in het groen met een prachtige sterrenhemel met het zuiderkruis en de melkweg.
Karijini National Park
We rijden nu over een asfaltweg die door indrukwekkende ranges slingert. Hier lopen de koeien vrij rond, zoekend naar gras in het dun beplante landschap. Langs de snelweg zoen we geregeld road kill – koeien die zijn omgekomen door botsingen of honger. Karijini National Park biedt opnieuw spectaculaire kloven, watervallen en wandelroutes. Hoewel het drukker is dan de afgelopen weken, is het absoluut de moeite waard.
We duiken op Ningaloo Reef, waar de oude militaire pier bijzonder mooi blijkt te zijn. Hoewel er verder niet veel te beleven valt, zijn we inmiddels verwend. Het hoogtepunt van de duik is het geluid van zingende walvissen – een mysterieus en betoverend geluid dat de nabijheid van deze gigantische wezens aangeeft.
Na een boerenmarktje met lekkere dingen en een groene grasveld op de camping, realiseren we ons dat we weer in de bewoonde wereld zijn.
Via de Coral Coast Highway rijden we verder richting Monkey Mia. Onderweg stoppen we bij blowholes waar het zeewater met kracht uit gaten in de rotsen spuit, wat zorgt voor indrukwekkende waterfonteinen. Achter de duinen vinden we een rustig plekje voor de nacht en genieten van een glaasje wijn terwijl we de zonsondergang bewonderen.
Monkey Mia
Monkey Mia biedt een typische toeristische ervaring. In de avond komen dolfijnen aan de kust om gevoerd te worden. Hoewel ze zelf kunnen kiezen of ze de toeristen benaderen, kan dit gedrag leiden tot luiheid en een verminderd jachtinstinct.
Een beetje plaatsvervangend schaamte hebben we wel. Hier moet je eigenlijk niet naar toe willen
Met een catamaran gaan we de zee op, waar we zowel dolfijnen, haaien en dugongs zien.
Francois Peron National Park
Bij Francois Peron National Park laten we de banden bijna leeg lopen en rijden we door de duinen – een uitdaging door het mulle zand. Het is slippery slide. De route leidt ons naar verlaten witte stranden met turquoise zee. Het is een verfrissende afwisseling na de drukte van Monkey Mia.
Kalbarri National Park
Het park ligt verder naar het zuiden en onthult opnieuw de indrukwekkende kracht van erosie met zijn uitgesleten rotspartijen. Het lijkt misschien eentonig, maar elke formatie vertelt zijn eigen verhaal. Wandelroutes slingeren door dit ruige terrein en bieden uitzichten op rotsen.
Na een bezoek aan wat oude stadjes en kleurrijke algenmeertjes, bereiken we Stockyard Gully Reserve. Hier vinden we geen rotsformaties, maar een overvloed aan bloemen. We schakelen de 4WD in en rijden door een zee van kleur. Het is een verfrissende afwisseling en minstens zo mooi
Nambung National Park
Ons laatste park, Nambung National Park, beter bekend als Pinnacles Desert, verwelkomt ons met duizenden kalkstenen pilaren die uit het gele zand oprijzen. We kiezen ervoor om net voor sluitingstijd te arriveren, zodat we het gouden uur kunnen meemaken. De grote hordes toeristen zijn al vertrokken, wat ons de ruimte geeft om in stilte van de omgeving te genieten.
We rijden door de woestijn en maken een wandeling tussen de torenhoge pinnacles. De zon werpt lange schaduwen en verandert het landschap in een surrealistisch schilderij. Hoe heeft de natuur dit toch voor elkaar gekregen? Het is een mysterie dat alleen maar bijdraagt aan de magie van de plek. In het donker vinden we onze plek op de camping terug. Het voelde een beetje illegaal, maar het was bijzonder om zo laat nog in het park te zijn.
Swan Valley
De grootste verrassing was toch wel Swan Valley, een wijnstreek ten noorden van Perth. Na weken van stof en eenvoudige maaltijden fantaseerde ik over een tafeltje met wit linnen, heerlijke kaasjes, bubbelwijn en dromerige pianomuziek. Sven gaf me de opdracht om ons daar naartoe te leiden, zonder Google-backup. Twee keer links, één keer rechts, en we rijden op goed geluk naar een wijnhuis. Het bleek precies zoals ik had voorgesteld.
We brachten de middag door in de schaduw onder de druivenranken, aan een tafeltje in het gras. Omdat het tegen sluitingstijd liep, mochten we de restjes wijn opdrinken en, aangezien rijden geen optie meer was, in de wijngaard overnachten.
De avond bracht nog een bijzondere verrassing: een bloedmaan, een maansverduistering. Soms vallen alle elementen gewoon perfect samen.
Perth
En dan zit het erop. We moeten de auto inleveren. Onderweg is de auto langzaam uit elkaar gevallen. Behalve een lekke band, deed het kraantje het niet, ging de achterdeur bijna niet meer open, alleen met geweld, en het popup-dak popte niet meer en nog meer van dat soort onhandigheden. We maakten ons zorgen over onze borg. Schoorvoetend vertelden we wat er allemaal mis was. De medewerker was verbijsterd dat we niet een keer hadden geklaagd of gebeld om het te fixen. Ze vond het zo erg voor ons dat we met een fles wijn terug naar het hotel gingen.
Na weken van kamperen voelde een paar dagen in een hotel als pure luxe. Een airco-kamer, een schoon, zandvrij bed, en elke dag douchen. We verkenden de stad en genoten van de overdaad aan comfort.
De Coral Coast heeft ons meerdere malen verrast. De veelzijdigheid van afgelegen standjes tot bruisende stadjes. Woestijn, meertjes, bloemenvelden en rotsformaties wisselen zich af. Je vraagt je soms af hoe dit allemaal zo ontstaan is. Ook voel je goed waarom sommige plekken zo belangrijk zijn voor de oorspronkelijke bewoners en wat er verloren is gegaan. Alles bedekt met een laagje Australische lay-back mentaliteit.